Wacht maar

‘Wacht maar, als ik eens een school opricht…, hoe precies ’t zal worden weet ik niet, maar ’t moet helemaal, hélémaal anders worden als wat ik tot nu toe heb gezien,’ zei het toen ongeveer 5-jarige joodse meisje Henriëtte Henriques Pimentel omstreeks 1880 tegen haar lerares. Dat voornemen maakte ze meer dan waar. Ze voltooide een studie tot bewaarschoolhoudster en werd aan het begin van de twintigste eeuw directrice van een fröbelschool. Haar carrière stond in het teken van kinderzorg en in haar vrije tijd toonde ze zich maatschappelijk en politiek betrokken bij de vrouwenbeweging. Na een onrustige periode met verschillende banen in het kinderwerk, kwam ze in 1926 als directrice in dienst van de Vereeniging Zuigelingen-Inrichting en Kinderhuis, in de volksmond ook wel ‘de crèche’ genoemd.
Ze initieerde nog datzelfde jaar een interne opleiding voor kinderverzorgsters die internationale faam zou verwerven. Toen ze de pensioengerechtigde leeftijd bijna had bereikt, brak de Tweede Wereldoorlog uit. Met dezelfde overgave waarmee ze haar leven lang voor kinderen had gezorgd, werd ze een van de sleutelfiguren in het heldhaftige plan waarmee uiteindelijk zeshonderd joodse kinderen uit de crèche gered konden worden. Zichzelf bracht ze daarbij niet in veiligheid.

Henriette Henriques Pimentel zou bekend worden door haar heroïsche verzetswerk tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar haar leven voor die tijd was niet minder ondernemend. Op basis van intensief onderzoek en vele interviews beschrijven Esther Shaya en Frank Hemminga haar leven. Zij schetsen daarmee een levendig beeld van een sterke vrouw in een periode waarin alles veranderde.