De groef

Jarenlang loopt Maartje Wortel dagelijks met een vriendin tien exact dezelfde rondjes door het Oosterpark in Amsterdam. Het is als een plaat waarin de naald een steeds diepere groef achterlaat. Ze voeren in zekere zin steeds dezelfde gesprekken. Alleen de mensen die op de bankjes in het park zitten variëren.
Plotseling verhuist haar vriendin, verandert de wereld in een niet bij te houden tempo, en bereikt Wortel een dieptepunt. Ze moet blijven lopen, maar datzelfde rondje voelt als verraad. Ze zal een nieuwe route moeten vinden. En die mok die ze altijd meeneemt, met daarop de beeltenis van Angela Merkel, voelt ineens als een relikwie uit vervlogen dagen. In De groef vertelt Wortel over verlies en vrijheid, over vastzitten en loslaten. En hoe ze, of ze dat nou wil of niet, een nieuw ritme zal moeten vinden.