De diagnose

In een kille najaarochtend tussen Woerden en Gouda in de intercity naar Rotterdam, zag ik de koeien met hun poten in de mist staan. We reden door het laagveengebied met louter graslanden en sloten ertussen. In de verte ging een grote scharlakenrode zon op en brandde de nevel weg. Mijn walkman speelde het liedje Africa van Toto. Oh, Africa was ik maar daar, mompelde ik. Ik wist dat ik zou gaan schrijven, maar dat ze dat van me af wilden pakken, die maanden bij Rijkswaterstaat. ‘Nooit zullen ze dit van me afpakken’, schreeuwde ik van binnen.
Uiteindelijk heb ik vele boeken en gedichten geschreven. Ik zag het als mijn roeping, al wist ik dat toen nog niet, ergens tussen Woerden en Gouda in de intercity naar Rotterdam. Hoe kan een mens toch zo verdwalen en thuiskomen in Sittard? Het werd een roman over Sittard, alleen wist ik dat toen nog niet.