Engel en kinnari

Louisa dwaalt door haar leven: ze heeft nooit geleerd hoe ze kind noch moeder moet zijn. Als pleegkind is ze op haar dertiende uitgehuwelijkt. Ze verlangt er hevig naar te weten wie haar biologische ouders zijn en hoopt dat het vinden van haar moeder een einde zal maken aan haar onzekerheid en eenzaamheid. Maar haar omgeving beweert dat haar afkomst er niet toe doet: haar moeder was waarschijnlijk een njai, de concubine van een Nederlander. Iemand die je maar beter dood kunt zwijgen, omdat het een schande is als je buiten een wettig huwelijk wordt geboren. Louisa mag van geluk spreken, want als erkende Indo-Europese hoort ze bij de blanke, superieure overheersers van Nederlands-Indië. Maar als ze in de spiegel kijkt, ziet ze iets heel anders.

Door veel te lezen probeert Louisa te ontsnappen aan haar dodelijk saaie huisvrouwenbestaan in het welvarende Buitenzorg. De vriendschap met een vrouw van Chinese afkomst en haar Javaanse secretaris, twee buitenstaanders waar de Europese gemeenschap op neerkijkt, opent nieuwe deuren voor haar. Ze geven haar de vleugels van de kinnari, de mythische liefdesgodin, waardoor Louisa eindelijk leert om haar eigen keuzes te maken. Totdat ze zichzelf op een dag terugvindt als de verzorgster van haar zieke man en haar oude tante. Ook al noemen ze haar een engel, haar vleugels is ze kwijt.

Uiteindelijk besluit ze om alsnog op zoek te gaan naar haar moeder om uit te vinden wie zijzelf nu eigenlijk is: een westerse engel of een oosterse kinnari. Hoewel haar zoektocht anders verloopt dan verwacht, krijgt ze toch een antwoord op deze vraag en voelt ze eindelijk waar ze thuishoort.