Zeg maar Nas

‘Ik ben een Nederlander. Ik ben heel trots op mijn Marokkaanse bloed. Ik ben een moslim. En ik heb een fucking Gouden Kalf in mijn hand.’

‘Als jonge acteur ben ik gretig en grijp ik elke kans om in een film of serie te spelen. Na een aantal stigmatiserende rollen zonder diepgang, besluit ik het anders te doen. Liever speel ik in het theater en wacht ik tot een rol komt die ik interessant vind. Met de jaren heb ik steeds meer behoefte mijn eigen geschiedenis te onderzoeken en het verhaal op te schrijven dat alleen ik kan vertellen. Mijn eigen verhaal.’

Toen Nasrdin Dchar in 2011 een Gouden Kalf in ontvangst mocht nemen voor Beste Acteur in de film Rabat, maakte hij furore met zijn bevlogen en geëmotioneerde dankwoord. ‘Een mijlpaal in de emancipatie’ werd zijn pleidooi tegen de angstcultuur en het wij-zij-denken genoemd.
In zijn openhartige memoires blikt hij terug op zijn lange en soms ingewikkelde weg naar de top, zijn worsteling met stereotypering en zijn gevecht om te mogen zijn wie hij is. Maar Nasrdin is ook een verhaal over liefde, veerkracht, lef en strijdlust, over het overwinnen van angsten en onzekerheden, over engagement en verbinding – een geluid dat Nasrdin steeds luider laat klinken.