Uitzicht van dichtbij

Na een onstuimige periode verhuist de naamloze hoofdpersoon in Uitzicht van dichtbij met haar man naar een omgebouwde kerk buiten de stad. Ze ontmoet dorpsgenoten, legt een tuin aan en probeert te nestelen op een plek waar ze zich moeilijk thuis kan voelen. Nadat hun zoon is geboren probeert ze haar vader via een geboortekaartje te betrekken bij haar leven, maar een reactie blijft uit. Die stilte is oorverdovend en dwingt haar terug te blikken op die ene zomer aan zee. Waarom lukt het niet om de juiste balans te vinden? Niet alleen tussen mens en moederschap, maar ook tussen verlangen naar alledaagsheid en een drang naar uitzonderlijkheid. Waarom reageert haar vader niet? Wat is er mis met haar tuin? Hebben al die dingen misschien met elkaar te maken?