De tienduizend dingen

Een Moluks eiland in de nadagen van de Nederlandse kolonisatie. Felicia, ‘mevrouw van Kleyntjes’, woont alleen met haar bedienden op een afgelegen plantage aan een baai. Met weemoed maar berustend in haar lot herinnert ze zich de doden en de levenden, en ziet ze een veelvoud van dingen aan zich voorbijgaan. Het is een Moluks gebruik om bij iemands overlijden honderd dingen te noemen die hem of haar aan het leven binden: van de kleinste voorwerpen, de schelpjes van het strand, tot de omringende mensen. Niet voor niets nam Maria Dermoût deze zin van de achtste-eeuwse dichter Ts’ên Shên als motto op: ‘Wanneer de “tienduizend dingen” gezien zijn in hun eenheid, keren wij terug tot in het begin en blijven waar wij altijd geweest zijn.’

Meer dan alleen een levendig portret van een voorbije tijd is deze roman een tijdloze verkenning van de menselijke conditie.