Moederliefde en duivelsdrek

Ze kronkelden over de bezweette ruggen van de paarden en vielen op het zand waar ze sissend de aanwas binnengleden.
De baljuw nam het zegel van zijn borst en tilde die zo hoog hij kon in de lucht bij wijze van bezwering.
‘Het zal u niet helpen,’ riep de druïde hem toe, ‘de oude Fortunatus heeft beslist. Jullie zullen voortleven als boshonden.’
Hij stapte naar voren. In zijn handen hield hij een snoeimes.
‘Ik zal uw handen en voeten nemen, opdat het vluchten voor de hufters u moeilijk zal vergaan. Allen zult u kronkelen en janken en de hufters zullen u temmen met hun stekelige knuppels en u onder de grond opsluiten in hun kooien. U zult lijden zoals mijn hoofdmeester heeft geleden en nimmer zult u sterven.’
Het snoeimes joeg door de lucht en de baljuw smakte van zijn paard. Jankend werkte hij zichzelf achter zijn honden aan het woud in, terwijl er een ruwe stekende vacht op zijn lichaam begon te groeien.